Een terechte ode aan Kamiel dit clublied is inderdaad niet te evenaren.

ik ben net 20 geworden en dit zou mijn 10e seizoen geworden zijn (sv...) maar zelfs nu volg ik elke wedstrijd via sms, teletekst, tforum, gsm, enz... den eendracht, eenmaal dat gevoel der in zit, is het er niet meer uit te krijgen! ik ben al jaar of 5 (kweet nimeer juist) lid van spionkop lee, en actief lid van opc!

bij mij is het helemaal niet door familie gekomen, de eerste wedstrijd die ik kwam zien was een thuiswedstrijd tegen genk. Ik was samen met mijn voetbaltrainer komen kijken, aangezien onze pa mij was vergeten komen halen na de match

de sfeer die ik dan meemaakte, was ongelooflijk de week erop was het weer thuis, en ik me men ouders terug is kome kijke, ma die vonden er niets aan, ik was natuurlijk nog steeds verkocht... vanaf dan stuurde mijn ouders me steeds me de trainer van men ploeg mee om elke thuismatch te komen supporteren, sinds de degradatie volg ik alles zowel uit- als thuismatchen, en zoveel mogelijk oefenmatchen!

just one taste and you want more

Hansken heeft goeie mentors gehad hé

Ja dat denk ik ook.

ik ben al jaar of 5 (kweet nimeer juist) lid van spionkop lee, en actief lid van opc!

Dit is echt de topic van de supporter! Proficiat!
Alhoewel ik al mijn woordje heb geplaatst, wou ik er nog wat aan toevoegen en kijk met heimwee terug naar 1 speler in het bijzonder : M Salvador.
Ik wil hierbij een ode brengen aan de beste speler die wij ooit hebben gehad: rekening gehouden met het niveau van de reeks waarin wij speelden.
Je kan erover discussieren dat hij slechts 2de-klasse niveau was en dat we ook topspelers hebben gehad in eerste klasse, dus een niveau hoger.
Toch heb ik nooit eerder , noch later elke week opnieuw, zo intens genoten van het sambavoetbal dat mamana neto Salvador telkens bracht. Oogstrelend zuidamerikaans voetbal: dribbelend, dartelend, dollend en vernederend voor de tegenstander ! , een-twee-drietjes bij de vleet... en prachtige doelpunten!
Man, man..! dit was puur genieten: de kers op de taart van de Eendracht-supporter... elke week opnieuw...

Da was ne crack hé zeg
Kém nog ne foto van moi mé em, ik stond doarop pecies of ik stond nevest Sinjtemerten. Zekken ontzag addek vér diene mensj.
Wa zou der van gewerren zoin ? Zou em nog leven ? Zou em nog weerpeizen op die schoeine momenten bé den iéndracht ?

Inderdaad de salva was toen ons grote idool bijna iedereen liep met een t-shirt rond van de salva.
Jonges jonges en als hij scoorde in gans het stadium galmde het van salva salva gewoon om kippevel van te krijgen, denk je ook niet Patta en Dirk dat hij onze beste spits ooit was?
Ik ben er zeker van moest hij nu onze spits zijn dat de netten meermaals zouden trillen.

Begin oktober 1977. Ik ben 17, en sta voor mijn kast. Welke sjaal zal ik vanavond aandoen? De wit-zwarte meterslange sjaal die mijn jongere zus voor mij breide of de klassieke rood-gele supporterssjaal?
De sjaal van Eendracht Aalst, de club van mijn vaders streek en jeugd, of die van KV Mechelen, de Mailnwa, de club van de streek waar ik opgroeide en waar mijn broers nog speelden in de jeugdreeksen?
Ik zal dit moment nooit vergeten.
Tevoren was het simpel, Aalst leek voor eeuwig vastgeroest in derde klasse, en KV was een liftploeg tussen eerste en tweede. Ik ging vaak naar KV Mechelen kijken, met de fiets, en zelden naar Aalst, de ploeg die ik 10 jaar eerder had leren kennen (met een 1-7-overwinnning bij Zwevegem) en die snel een plaats had veroverd in mijn hart.

Enkele maanden voor ik voor die kast stond zag ik in een kolkend stadion achter de kazerne hoe KV alle hoop op behoud in de topklasse verloor door 2-3 verlies tegen rechtstreeks concurrent Club Luik. Ik hoor ze nog scanderen, de Walen: "On a gagné, on a gagné..."
De volgende weken zag ik Aalst vruchteloos dat éne puntje najagen dat ze nog nodig hadden om kampioen te spelen, op Merchtem en thuis tegen Bergen, tot het verlossend bericht uit Tienen kwam: Izegem had gelijk gespeeld, Aalst is kampioen. Twee weken eerder was ik gek van vreugde in mijn vaders armen gevallen toen we op de radio hoorden dat Aalst Zele had verslagen met 3-0, terwijl Izegem verloor...

Ik sta voor de kast, voor het eerst moet ik kiezen tussen de 2 ploegen van mijn jeugd. Ik vermoed dat ik niet zo lang getwijfeld heb. Het werd de wit-zwarte sjaal.

De match zelf werd onvergetelijk. De eerste minuten een reuze kans voor Salvador met een subtiele gelobde kopbal. Maar verder wordt Salva om de haverklap onderuit gehaald. Ik sta voor de zoveelste keer versteld van de felheid van het Aalsters publiek, en zie hoe Salvador in een gefrustreerd gebaar zijn been opheft, niet eens iemand raakt, en wordt uitgesloten. Aalst dat furieus was gestart in zijn eerste seizoen tweede, verliest voor het eerst in 5 wedstrijden. Salvador wordt zwaar geschorst en van een titelpretendent worden "wij" een middenmoter, met uitschieters (onder meer een 5-0 op tweede kerstdag tegen VG Oostende, waar ik ook ben) en de onvergetelijke terugmatch tegen KV. Het stadion davert op zijn grondvesten als Eendracht opkomt, en KV wordt uitgefloten. Na 10 minuten heeft Salva al 2 keer gescoord, ruststand is 5-0 met 4 goals van Salvador, eindstand: 6-1.

Van dat seizoen af is Eendracht de ploeg van mijn hart. Omwille van stevige sociale engagementen, de afstand en zo veel meer ga ik jaar in jaar zowat vijf keer kijken, soms wat meer, soms wat minder... Maar ik kies mijn matchen met zorg en heb er heel veel onvergetelijke meegemaakt. Eindrondematchen, de Europse thuismatchen, monsteroverwinningen, drie promoties,...

Eendracht is en zal altijd de ploeg van mijn hart zijn, samen met Liverpool, tot ik ooit misschien voor mijn kast zal staan en zal moeten kiezen...

Nee, dat is te ver vooruit dromen...
(ook al speelden Aalst en Liverpool ooit in dezelfde competitie: de UEFA-cup in 1995-96)