EA geschiedenis in een notendopke

hansken · 26 Dec 2006, 0:00

De hobbelige weg naar rehabilitatie

AALST - Eendracht Aalst blaast momenteel de concurrentie weg in vierde klasse B. In 1965-1966 speelde Aalst daar voor het eerst, na de omkoopzaak met Sporting Charleroi. Na dat dieptepunt volgde meteen een kampioenenviering. Ook nu is Eendracht Aalst niet van plan lang in vierde aan te modderen. Aalst kruipt uit een hele diepe put. Een greep uit de geschiedenis van deze bruisende volksclub.

Eendracht Aalst ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. De Ajoinen kunnen rekenen op een secure defensie en een talentvol middenveld. Wanneer je dan ook een stel trefzekere spitsen lopen hebt, dan is het plaatje compleet. Aalst scoorde dit seizoen al 43 keer in vijftien wedstrijden. Bovendien slikten ze amper acht tegentreffers. Den Iëndracht won tot nu toe dertien wedstrijden en drawde er amper twee. Scherpschutters als Thomas Troch en Arnold Nguekam voeren de topschutterslijst aan. Het is duidelijk dat de verloren plaats in derde nationale meteen zal worden heroverd. Aalst komt opnieuw positief in het nieuws. Ook voorzitter Marc Schots, de opvolger van Peter Garré, ziet de club weer open bloeien. Toch is het wachten op een nieuw schandaal, de rode draad in het clubbestaan.

Pierre Cornelis

Eendracht Aalst ontstond in 1919. In café ‘Bij Jan de Gendarm’, aan het Esplanadeplein, koesterden enkele oud-strijders grootse plannen om een voetbalploegje op te richten. De naam hadden ze al: Sport-Club Aalst. Ze ontleenden hem aan het ploegje dat tijdens de bezetting wedstrijden organiseerde om geld in te zamelen voor krijgsgevangen. De nieuwe club kreeg van de Belgische voetbalbond het stamnummer 90 toegewezen. In 1925 vindt Aalst, na jarenlang geduld, een eigen terrein. De thuishaven ligt op Rechteroever, vlakbij de fabriek van Lion d’Or. Aalst hanteerde in zijn beginjaren een 2-3-5-opstelling, wat al gauw succesvol bleek. In 1927-1928 won Aalst de provinciale kampioenstitel en maakte zo de langverwachte sprong naar de promotiereeksen of bevordering. Het liep echter zwaar fout. Oudenaarde dat tweede was geëindigd, diende immers klacht in bij het bondscomité. Volgens Oudenaarde had Aalst drie spelers een vergoeding toegestopt, iets wat totaal uit den boze was. De voetbalbond ontnam de Ajoinen alle punten en dus ook de titel. Aalst degradeerde en liep leeg.

Pierre Cornelis nam, in 1928, met succes het voorzitterschap over. Onder zijn beleid groeide Aalst uit tot een te duchten tegenstander. In 1939 is het zover. Eendracht promoveert van de ‘eerste afdeling’ (tweede klasse) naar de ‘ere afdeling’ (eerste klasse). De oorlog fnuikte echter de brandende ambitie. Aalst bleef uiteindelijk twee jaar van topvoetbal verstoken. In 1941 hervatte de competitie. Aalst leek een vogel voor de kat maar verraste aangenaam met een vijfde plaats, beter dan het grote voorbeeld Anderlecht. In mei 1945 maakt België met de Koningskwestie de zwaarste politieke crisis in zijn geschiedenis mee. Ook in Aalst zorgt mei voor droefenis alom. Voorzitter Pierre Cornelis, de redder van het zwalpende Aalst, overleed. Als eerbetoon werd het stadion omgedoopt tot het ‘Pierre Cornelisstadion’. De ambities van Aalst leken gestuit. In 1946-1947 viel Aalst door een competitiehervorming weg uit de hoogste afdeling. Ook het seizoen 1949-1950 was er een om gauw te vergeten. De 22-jarige Aalst-speler Miel De Buck, broer van sterkhouder Dolf De Buck, overleed aan de gevolgen van een blessure. Op het veld van het Brusselse White Star zeeg hij na een charge ineen. Hij hervatte de wedstrijd maar belandde toch in het ziekenhuis. Vier weken werd hij, met een reeks bloedtransfusies, in leven gehouden. Uiteindelijk bezweek hij toch. Honderden supporters begeleidden hem naar zijn laatste rustplaats. Aalst werd in diepe rouw gedompeld.

Arthur Blavier

In 1951 mocht Aalst zich de ‘Koninklijke’ noemen. Veel leverde dat niet op. Integendeel, de club zakte alweer naar bevordering. Toch zouden de Ajuinen opnieuw terugkeren op het hoogste niveau. Onder impuls van Dolf De Buck, Karel Voogt en vooral Gaston Van Der Elst maakte Aalst in 1960-1961 wederom zijn opwachting in eerste nationale. Michel Verschueren, de ex-manager van RSC Anderlecht, dook op als conditietrainer. De toenmalige leraar lichamelijke opvoeding hield er eigenaardige trainingsmethodes op na: één keer per week moesten de spelers de trappen van de tribune op en af lopen, met op de rug zandzakken van tien kilo. Volgens Verschueren konden de spelers na het zeulen fitter aan de baloefeningen beginnen. Het seizoen daarop liep Aalst ene Arthur Blavier tegen het lijf. De vloek van Blavier dwaalt nog steeds door de gangen van het Pierre Cornelisstadion.

Aalst ontving in november 1961 Standard. De wedstrijd stond onder leiding van Blavier. De scheidsrechter was heel berucht in Aalst, want in 1950 herleidde hij de Ajuinen al eens tot zeven man. Tegen Standard ging het grondig fout. Blavier zag een aantal grove fouten van de Rouches door de vingers. Al vroeg in de partij hitste een banaal duel tussen Aalstenaar Willy Bellon en Standard-speler Léon Semmeling het publiek op. Even later krijgt Ajoin Jan Van Poelvoorde een elleboogstoot. Van Poelvoorde verdween zelfs tien minuten in de catacomben om op adem te komen. Net voor de rust incasseerde diezelfde Van Poelvoorde een trap in het kruis. De opgenaaide Aalsterse spits rende naar Blavier en protesteerde fel. Blavier reageerde met “Dehors!”. Exit Jan Van Poelvoorde. Na het doelpunt van Semmeling, net na de rust, mocht ook Jan’s broer Antoine gaan douchen. Slachtoffer Istvan Sztani schreeuwde het uit van de pijn. Volgens Blavier trapte Antoine na. Sztani gaf achteraf toe alles te hebben geveinsd. In de 60ste minuut kon ook de minzame zwarte Aalst-spits Albert Mayama vertrekken, alweer voor protest. In de 71ste minuut verdubbelde Paeschen de score. Voor kapitein Gaston Van der Elst het sein om met zijn ploegmaats het veld te verlaten.
Het publiek bestormde het terrein en bekogelde Blavier met aardkluiten. Rijkswacht en politie hadden alle moeite van de wereld om de gemoederen te bedaren. De match herstartte, maar eindigde niet. Aalstenaars Van der Elst, Willy Plas en Lajos Balogh blesseerden zich (zogezegd) in het slot en trokken richting kleedkamer. Blavier staakte de wedstrijd, bij 0-3. Nog nooit gebeurd overigens. Het Pierre Cornelisstadion kolkte van woede.
Gewezen Aalst-vedette Gaston Van der Elst (70) windt er geen doekjes om: “Zonder Blavier was Aalst nooit uit eerste klasse getuimeld. Eendracht was goed gestructureerd en kon zich makkelijk handhaven. Maar door die affaire zijn heel veel toeschouwers gedemoraliseerd thuisgebleven. Aalst heeft zich veel te lang vastgeklampt aan Blavier."

Het rapport van Blavier was vernietigend voor den Iëndracht: Jan Van Poelvoorde kreeg zeven speeldagen schorsing, Mayama zes, Antoine Van Poelvoorde vier. Van Der Elst en Bellon mochten elk twee zondagen niet spelen. Plas en Balogh kwamen weg met een blaam. Conditietrainer Michel Verschueren, de aanstoker volgens Blavier, werd meer dan één jaar geschorst. Aalst kreeg forfaitcijfers aangesmeerd en moest één wedstrijd achter gesloten deuren spelen. De Ajuinen kwamen de klap niet meer te boven en eindigden dat seizoen roemloos laatste. De verbanning uit eerste klasse zou maar liefst 29 seizoenen duren. Van dan af werden zeventien seizoenen in tweede klasse afgewerkt, elf in derde en één in vierde.

De Golden Sixties

Het ging van kwaad naar erger met Eendracht Aalst. In het seizoen 1964-1965 zagen de zaken er beroerd uit. Op vijf matchen van het einde stond Aalst voorlaatste, op één punt van Namen. Op Charleroi leidde Aalst aan de rust met 0-3. Na negentig minuten was het toch 3-3. Het was onbegrijpelijk hoe Aalst, na een spetterende eerste helft, als een pudding in elkaar zakte. Hier zat een fameus geurtje aan. Tijdens de rust klapte speler-trainer Piccinin van Charleroi uit de biecht. Hij vertelde zijn spelers dat hij was omgekocht. Piccinin kreeg van Anderlecht-doelman Jamin een som van 10.000 BEF om de wedstrijd te vervalsen. Jamin had dringend geld nodig en vertelde aan Gaston Van Der Elst (toen Anderlecht) dat hij met 35.000 BEF de boel kon regelen. Jules Matthijs, de ex-voorzitter van Aalst, tastte in zijn zak en hoestte het bedrag op. Jamin verklikte uiteindelijk Van Der Elst, die drie jaar werd geschorst, waarvan vijftien maanden effectief. Aalst sloot de competitie af als voorlaatste en moest naar derde. Als klap op de vuurpijl zette de voetbalbond Eendracht terug naar bevordering. Daar vertoefden ze één jaar. “Ik heb het gedaan voor Aalst en zijn supporters”, zegt Van der Elst. “Er was geen andere uitweg meer. Ik heb er zelf geen frank van gezien. Maar ik heb het wel allemaal op mijn dak gekregen. Gelukkig heeft Jules Matthijs bij de bond alles klaar en duidelijk uitgelegd, waardoor ik strafvermindering kreeg.

De kelk was nog niet tot de bodem geledigd. In april 1968 leefde de stad in een feestroes. Aalst rijfde op Cercle Brugge de titel in derde klasse binnen. Maar drie dagen na de wedstrijd viel een klacht van Cercle in de bus: Aalst had het scheidsrechtersblad foutief ingevuld. De ingekomen veldspeler Suys stond genoteerd als reservekeeper. Het reglement zei dat een reservedoelman alleen mocht optreden in het doel en niet als veldspeler. Iedereen wist dat Suys geen keeper was en maakte er niet veel woorden aan vuil. Niemand geloofde dat Aalst hierdoor zijn promotie zou verspelen. Wat volgde was een ongeëvenaarde vaudeville. De bond speelde wekenlang een welles-nietes-spelletje met de fiere Aalstenaars. Zoals zo vaak trok Eendracht aan het kortste eind. Cercle kreeg de titel op een gouden dienblaadje. Aalst bleef verweesd achter.

Vedettes

Eind de jaren ’70 passeerden enkele toppers de revue. Paul Van Himst, toen 33, stapte van RWDM over naar de carnavalstad. Conditioneel was hij niet meer in orde, toch bracht hij Aalst haast op zijn eentje terug naar tweede. Toch hield Van Himst het snel voor bekeken. Hij voelde zich onheus behandeld en liet zich niet meer zien op de oefenvelden. De fans voelden zich bedrogen. Om het gemor te sussen haalde het bestuur de Braziliaanse spits Salvador Neto binnen. De spits, op zijn 19de door Daring weggeplukt bij Sao Paulo, moest de leemte, die Van Himst achterliet, opvullen. Zonder Neto was Aalst geen cent waard. “De Verlosser” speelde vijf jaar in de Ajuinenstad en scoorde aan de lopende band. In 1981 kapte Salvador definitief met voetballen, zijn fel gehavende knie speelde hem te veel parten. Aalst nam met pijn in het hart afscheid van zijn formidabele spits.

Aalst raakte ook in de jaren ’80 niet weg uit tweede klasse. Toenmalige ‘toptransfers’ als Hans Groenendijk, Kikomba Kingambo en Robert Gläser flopten grandioos. Ook succescoach Tomislav Ivic kon de club niet naar eerste loodsen. De spelers begrepen geen snars van zijn tactische trainingen en klaagden steen en been. Ivic begaf en trok, in 1983, de deur achter zich dicht. In 1987 kwam trainer Laszlo Fazekas. De eeuwige publiekslieveling redde Aalst van een nieuwe degradatie. Het seizoen daarop leidde de aimabele Hongaar de club naar een onverhoopte eindronde. In de laatste wedstrijd moest Aalst Lierse kloppen om te promoveren. Het bleef 0-0. Fazekas verzeilde in een zwaar conflict met een bestuurslid en trok zijn conclusies. Na deze farce werd Eric Goethals de nieuwe voorzitter. Een goede zet bleek achteraf.

Eerste klasse

Het seizoen 1989-1990 kondigde zich hoopvol aan. VTM sponsorde de club en klassespelers als Juan Lozano (toen 34) en John Mandiangu versterkten de Aalsterse rangen. Toch eindigde Aalst slechts tiende. Aalst versleet de ene trainer na de andere, tot opnieuw Fazekas het roer overnam. Ondertussen had Aalst voor het eerst in zijn geschiedenis een manager aangeworven. De uitverkorene heette Patrick Orlans, zoon van voormalig international Richard. Echter, een onbeschreven blad zou hij niet blijven. Met een stelletje ongeregeld verraste wonderman Fazekas vriend en vijand. Eendracht won de eindronde en stootte eindelijk door naar de hoogste klasse. Het werd een kortstondig verblijf: met een veredeld elftal haalde Aalst maar zestien punten. Een retourtje dus. Opnieuw werd Fazekas genadeloos afgedankt.

Opvolger Jan Ceulemans timmerde aan een uitstekende ploeg en miste op een haar na een onmiddellijke terugkeer. Een jaar later (1993-1994) vierde Ceulemans wel. Godwin Okpara, Gilles De Bilde en Kris Temmerman zorgden ervoor dat de eindronde deze keer wel gewonnen werd. Voorzitter Goethals leerde zijn gierigheid af en zwaaide lustig met het geld. Onder meer de Australische ex-Anderlecht-spits Edi Krncevic, de Nederlandse hazenwind Edwin Van Ankeren en de Belgische krijger Yves Vanderhaeghe kwamen naar de Denderstad. Aalst was klaar voor de twee mooiste seizoenen in zijn bestaan.
Het seizoen verliep heel vlot, enige smetje was de dubieus verloren halve finale van de beker tegen Club Brugge.
Supertalent Gilles De Bilde maakte grote sier. ‘De Ket’ kroonde zich op basis van een half seizoen tot nieuwe Gouden Schoen. Iedereen herinnert zich de emotionele beelden nog wel: de chagrijnige en zwaar ontgoochelde Lorenzo Staelens kon zijn nederlaag niet verkroppen. De Bilde daarentegen triomfeerde keizerlijk. Gilles scoorde dat seizoen 21 doelpunten en bezorgde Aalst een prachtige vierde stek. Aalst ging als nieuwkomer Europa in!
Helaas schitterde De Bilde Europees niet met Aalst. Anderlecht plukte hem voor een prikje weg, tot grote ergernis van de Aalst-supporters.

Tès Europeis, 1995-1996

Europees voetbal. Onverhoopte kinderdromen kwamen uit. Supporters huilden van geluk, het bestuur liet massaal biervaten aanrukken. Aalst vierde zijn tweede carnaval in enkele maanden. En het sprookje was niet van korte duur. Levski Sofia kwam tevoorschijn. Eens de loting bekend was, voedde iedereen de euforie. Een schier onbekende club, maar dat was Aalst eigenlijk ook wel. De heenwedstrijd in Sofia eindigde onverwacht op 1-2, een owngoal en een doelpunt van David Paas, de vervanger van De Bilde.
“Ik herinner me nog goed deze wedstrijd”, geniet Joeri Neerinckx (22). “Ik was amper dertien. Een duizendtal fans troepten samen in de Aalsterse Keizershallen, de sfeer was uitbundig. Toen Paas scoorde, barstten de Keizershallen uit zijn voegen. Peter Van Wambeke, Fred Van der Hoorn, Koen De Vleesschouwer, ik ken de spelers nog allemaal. Aalst had een geweldig elftal, nooit meer wordt het zoals vroeger.”

In de terugmatch kopte de boomlange Olivier Lamberg Aalst de Europese voetbalhemel in. De tweede ronde kondigde zich heel wat lastiger aan. Aalst reisde naar AS Roma, een club met een twintigvoud (in die tijd toch) van het Aalsterse budget. De Romeinse nummer 10 was te sterk voor de Aalsterse defensie, hij speelde buitenaards: het godenkind luisterde naar de naam Totti, Fran-ces-co Tot-ti. ‘Il bimbo d’oro’ dolde naar hartelust en stuurde Aalst met zware 4-0-cijfers terug naar België. De terugmatch was een maat voor niets. Toch nam Aalst in het Brusselse Constant Van Den Stockstadion waardig afscheid van het Europese toneel, het hield Roma op een scoreloos gelijkspel. De degelijke Europese prestaties zorgden er wel voor dat het in de competitie heel wat stroever liep. Aalst eindigde ‘amper’ twaalfde.

Problemen

April 1997, Goethals zat voor fraude in de cel, Gilbert De Jonghe nam zijn taken over. Manager Patrick Orlans trad voor het eerst echt op de voorgrond. Hij probeerde met acties Aalst uit tweede te houden. 8000 vrij uitgedeelde drankbonnen, gratis ingelegde supportersbussen, het ontslag van Ceulemans, ... Orlans wou kost wat kost zijn club redden. Aalst zette een onwaarschijnlijke remonte neer en wendde de aangekondigde degradatie alsnog af. Zoals zo vaak mispeuterde Eendracht iets. De Aalsterse bestuurstop werd al dan niet valselijk beticht van omkoping. Aalst zou Charleroi (alweer) hebben betaald. Toch werd Eendracht verrassend vrijgesproken.
De celstraf voor Orlans’ boezemvriend Goethals, de omkoopzaak, de openstaande schulden van 2,8 miljoen BEF, brachten de supporters aan het twijfelen. Doch, Orlans palmde hen in: “We zijn bezig met een miljardenproject, we gaan een nieuw stadion bouwen en we werken aan een optimalisering van de jeugdopleiding.” Het is duidelijk dat Orlans gebakken lucht verkocht. Eind 1999 waren de schulden opgelopen tot 100 miljoen BEF. Het stonk gigantisch in Aalst. Zo erg zelfs dat den Iëndracht, begin 2000, volgens Orlans, niet anders kon dan te fusioneren met Sporting Lokeren. De supporters nagelden de manager aan de schandpaal. Uit protest bleven ze weg van de thuiswedstrijd tegen Sint-Truiden. Orlans begreep de boodschap en stapte samen met voorzitter De Jonghe op. De sportieve prestaties stonden de laatste jaren duidelijk in de schaduw, toch behoorde Aalst nog steeds tot de elite.

Orlans en De Jonghe lieten een gigantische puinhoop na. Bandenmagnaat Luc Coppens nam, in januari 2001, de leiding over en stelde zich samen met vier andere geldschieters garant voor de aflossing van een openstaande RSZ-schuld van 50 miljoen BEF. Eén van die geldschieters was Patrick De Cock. Hij zou de andere 50 miljoen aanbrengen via nieuwe sponsors, wat hem prompt het managerschap opleverde. De Cock was geen heilige, de weldoener zat ooit in de cel voor wisselfraude. Een frauduleus verhaal met een fictieve firma en vele miljoenen winst, waaide door de Aalsterse straten. In het begin zorgde hij voor een ongebreideld enthousiasme. Tien maanden later sloeg dat om in pure verstomming. Manager De Cock stond voor de correctionele rechtbank van Brugge terecht. Hij moest zich verantwoorden voor drie oplichtingen en belandde uiteindelijk in de cel. De eersteklasser kon, onder druk van de hoofdsponsor, niet anders dan De Cock de deur te wijzen. De Cock schopte wild om zich heen en beschuldigde het bestuur van – ironisch genoeg - corruptie.

Garré

De Cock was nog geen week weg of een nieuwe soap kondigde zich aan. In de zoektocht naar een nieuwe manager voerde Eendracht Aalst in één weekend eerst ex-Hekelgem-manager Wim Couck op. Vervolgens kwamen tv-producent Chris Cockmartin en reclamemaker Wim Schamp op de proppen. Finaal was het echter de onbekende Philippe Persoons die de vacante positie innam. Intussen bleven de schadeclaims van onbetaalde leveranciers binnenstromen. De schuldenberg van 100 miljoen BEF was in geen geval afgenomen. De zwartste dag in het clubbestaan was 18 maart 2002: de club besliste in vereffening te gaan. Van de voetbalbond mocht Aalst het seizoen nog uitspelen, aangezien ze bij de bond en andere clubs geen schulden hadden. Het overgrote deel van de kern liet de club midden dat seizoen in de steek, zodat de club het met jeugdspelers verder rooide. Tevergeefs.

Eendracht Aalst behield wel zijn stamnummer 90. De groep rond Peter Garré, een zakenman uit de vastgoedsector, diende een verzoek tot sanctioneerbare overdracht van patrimonium in. De club was gered en kon met een propere lei aan de slag in derde. Het voltallige bestuur werd door Garré ontslagen. Garré en John Jans namen het bestuurlijke heft in handen en herdoopten de club tot VC Eendracht Aalst 2002. Aalst promoveerde meteen dankzij een overwinning, na strafschoppen, in de eindrondefinale tegen OH Leuven. De club bruiste opnieuw. In tweede klasse kon Aalst met een plaats onder de middenmoot de schijn ietwat hoog houden. Het volgende jaar, seizoen 2004-2005, verliep desastreus. Nieuwbakken coach Lorenzo Staelens werd al gauw ontslagen, zijn opvolger David Gevaert zong het ook niet lang uit. Ook Gilbert Bodart, de achtste trainer in drieëneenhalf jaar Garré-beleid, kon de club niet van de laatste plaats houden. De degradatie was andermaal een feit.

Ook derde klasse was te hoog gegrepen. Alle dure contractspelers werden na enkele maanden aan de kant geschoven en vervangen door een vijftal Gentse beloften. Garré en Jans toverden nieuwe fusieplannen tevoorschijn, ditmaal met de Buffalo’s. Ook Orlans had ideeën in die richting: hij kreeg het nekschot. De gevolgen voor Garré waren niet te overschouwen. De arme man kreeg politiebescherming in zijn eigen stadion. Na een reeks pesterijen plooide Garré dan toch, maar het kalf was al lang verdronken. Eendracht sloot de heenronde af met acht punten ten gevolge van een rampzalige beleid. Met spelers uit eerste klasse torste Eendracht de rode lantaarn. Met een bende tieners zette den Iëndracht de scheve situatie nog bijna recht. De jonge garde bezweek onder de druk en faalde in de slotwedstrijd tegen Péruwelz. De sportieve dieperik van vierde klasse diende zich aan.

best nog mooi, nu begrijpek zelfs waarom jowwan nog altij spreekt over DE MATCH op cerceltje
:grijns:

EA geschiedenis in een notendopke

Wie is er online